ای ماه وشان همه غلامت
خورشید رخان اسیر دامت

در ناف غزال خون گره کرد
یک چین ز دو زلف مشک قامت

بی رخصت ما کشیده ای جام
خون دل ما بود حرامت

مه کاست ز رشک، گرچه در بزم
خورشید به کف گرفته جاهت

هر شب به سپهر چشم انجم،
نظاره کنان شمع بامت

هر روز به چرخ روی خورشید
زرد است ز رشک نقش گامت

ریزم دل و جان به پای پیکی
کآرد به حضور من پیامت