هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و عرفانی، با زبانی غزل‌گونه، به ستایش معشوق و توصیف زیبایی‌های او می‌پردازد. شاعر با استفاده از تصاویر شاعرانه مانند خورشید، ستارگان، و طبیعت، عشق و شیفتگی خود را بیان می‌کند و از فیض بندگی و وصال معشوق سخن می‌گوید.
رده سنی: 16+ محتوا شامل مضامین عاشقانه و عرفانی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و احساسی دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و نمادهای پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.

شمارهٔ ۵۱

ما را هوای باده یاقوت‌فام توست
ساقی ببخش بوسه، که آن می به جام توست

ما همچو سکه زر خالص گداختیم
دریاب ای که سکه خوبی به نام توست

مرغ دلم، ز حلقه زلفت رها مباد
وارستگی مرا همه در چین دام توست

خرسند خاطرم، شب هجران، که عنقریب،
دست نسیم صبح، به زلف چو شام توست

تسنیم، جرعه ای ز لب روح پرورت
طوبی، حکایتی ز قد خوش خرام توست

ما را نمی رسد هوس فیض بندگیت
کیوان کمینه چاکر و جوزا غلام توست

گیتی همه به زیور حسنت منوّر است
خورشید کوکبی است که طالع ز بام توست

ساقی ز من بگوی به آن ترک باده نوش،
افسر نمی‌خورد می، و مست مدام توست
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۸
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۵۰
گوهر بعدی:شمارهٔ ۵۲
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.