هوش مصنوعی:
این متن شعری است که بهار و زیبایی‌های آن را توصیف می‌کند. شاعر از ساقی می‌خواهد باده بیاورد تا بهار را جشن بگیرند. صحن بوستان مانند گونه‌های زیبا شده و گل‌ها در چمن مانند شاهدانی سرخ‌رو هستند. نسیم بهاری سنبل‌ها را مانند زلف‌های بیقرار لاله‌رخان به حرکت درمی‌آورد. شاعر از عطر بهاری و حضور لاله‌ها در کوچه و برزن سخن می‌گوید و در نهایت از جور لاله‌ها بر سروقدان گلایه می‌کند.
رده سنی:
15+
این شعر دارای مفاهیم نمادین و ادبی است که ممکن است برای کودکان قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از واژگانی مانند "باده" و "شاهد" ممکن است برای گروه‌های سنی پایین‌تر نامناسب باشد. درک عمیق‌تر از تصاویر شعری و مضامین عرفانی آن نیاز به سطحی از بلوغ فکری دارد که معمولاً در نوجوانان و بزرگسالان یافت می‌شود.
شمارهٔ ۱۱۰
ساقی بیار باده که آمد بهار باز
شد صحن بوستان چو عذار نگار باز
ساقی به روی گل قدحی پر کن و ببخش
کو اعتبار عمر که آید بهار باز
گل در چمن چو شاهد ما لاله برفروخت
شد وقت جام باده و بوس و کنار باز
در ساحت چمن بود از جنبش نسیم
سنبل چو زلف لاله رخان بیقرار باز
عطار گرنه باد بهاری است، پس چرا،
در باغ برده طبله مشک تتار باز
ور نیست لاله شاهد هرجایی از چه رو،
افروخته به کوچه و برزن عذار باز
افسر، ز جور لاله عذاران سروقد
دارد رخی ز لاله خونین نگار باز
شد صحن بوستان چو عذار نگار باز
ساقی به روی گل قدحی پر کن و ببخش
کو اعتبار عمر که آید بهار باز
گل در چمن چو شاهد ما لاله برفروخت
شد وقت جام باده و بوس و کنار باز
در ساحت چمن بود از جنبش نسیم
سنبل چو زلف لاله رخان بیقرار باز
عطار گرنه باد بهاری است، پس چرا،
در باغ برده طبله مشک تتار باز
ور نیست لاله شاهد هرجایی از چه رو،
افروخته به کوچه و برزن عذار باز
افسر، ز جور لاله عذاران سروقد
دارد رخی ز لاله خونین نگار باز
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۰۹
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۱۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
