ای که بر ما گذری با همه کبر و غرور
غم ما شیفتگان آوردت عیش و سرور

این همه گام که از کبر گذاری به زمین
هیچ دانی که بود دیده ما فرش عبور

چه غم ار ز آن که کند، بر تو نظر کوته بین
دیده مرغ شب از دیدن مهر آمده کور

چیست وقتی که بخواهم غم عشقت دم مرگ،
چیست روزی که ببینم مه رویت شب گور

غم و شادی همه یکسان بنماید در عشق
خود تفاوت نبود با غم دل ماتم و سور

افسرا، گر ننهد پا بسرت دوست، مرنج
که سلیمان ننهد تاج شهی بر سر مور

«افسر کرمانی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir