از تخمه فروش و آن لب شور
شد دیده ام آشیان زنبور

از دیدن روی آن فرشته
بر آتش غم شدم برشته

از دیدن آن نگار ساده
چون پوست ز تخمه ام فتاده

باشد دل این اسیر حیران
در تابه ی غم چو تخمه خندان

از کف دل این خراب خسته
جَسته است چو تخمه ی شکسته

بیند همه عمر خاک مالی
آنرا که بود دو دست خالی

صد فکر ازو مراست در سر
چون تخم که در کدوست مُضمر