با تار نظاره، رشته ی جان
افتاده بدست شعربافان

دایم باشد دلم دران کو
سرگشته دران به رنگ ماکو

دل را گردید آشیانه
تا رفت به شعرباف خانه

در بار، قماش های تابان
چون قوس و قزح کشیده الوان

مشغول به کار گشته اطفال
مانند پری که واکند بال

موزونی های قد طفلان
چون مصرع های شوخ دیوان