بر شیشه گران گذارم افتاد
آن جا دل خسته رفت بر باد

از سینه ام آن غریب بگریخت
هم جنس بدید و در وی آویخت

مانند کبوتری که پرّید
شد داخل کلّه بر نگردید

این شیشه شکست از جدایی
دارد ز گداز مومیائی

آن غیرت مهر و رشک مهتاب
از بس حُسنش فتاده سیراب

چون آبله شیشه ز آتش تیز
آید بیرون ز آب لبریز