عصّار که از فشار اویم
خون آب دود ز دل به رویم

دایم دارد ز هجر آن یار
بر دل باری چو سنگ عصّار

شد مغز روان ز بار جانم
چون آب ز جوی استخوانم

بینا، نه همین بروست حیران
دارند به دل هواش، کوران

با دیده ی بسته گرد آن یار
گردنده به رنگ، گاو عصّار

باشد چو چراغ شام دیجور
با جامه ی چرب و روی پر نور

از روغن او به حجره ی تن
ما راست چراغ دیده روشن

ما را نفعی نداد ازو رو
چربست اگر چه پهلوی او

پختن، سودای وصل جانان
بی روغن شیر بخت نتوان

«وحیدالزمان قزوینی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir