هوش مصنوعی: در این متن، شاعر از عشق و دل‌باختگی خود به معشوق سخن می‌گوید. معشوق که دل او را تسخیر کرده، مستانه قصد رفتن دارد. شاعر از او می‌خواهد که نرود و به جای آن، به نزاع و جدال بپردازد. در نهایت، معشوق مانند گلی که جامه‌اش پاره می‌شود، رنگ و روی خود را از دست می‌دهد.
رده سنی: 16 سال به بالا این متن حاوی مفاهیم عاشقانه و احساسی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و تشبیه‌های ادبی نیاز به سطحی از بلوغ فکری و ادبی دارد.

رباعی شمارهٔ ۱۳۷

آن بت که دل مرا فرا چنگ آورد
شد مست و سوی رفتن آهنگ آورد

گفتم: مستی، مرو، سر جنگ آورد
چون گل بدرید جامه و رنگ آورد
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعل (وزن رباعی)
قالب: رباعی
تعداد ابیات: ۲
# ادبیات غنایی # عشق و عاشقی
۳۷۶ حمایت مالی از گوهرین
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:رباعی شمارهٔ ۱۳۶
گوهر بعدی:رباعی شمارهٔ ۱۳۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.