کی به حسن آن که پریچهره و مهوش باشد
چو تو دلخواه بود یا چو تو دلکش باشد

توئی آن تازه خط امروز که از رشک به خون
چهره ی لاله رخان از تو منقش باشد

کارم از کاکل تو تا بکی آشفته شود
حالم از زلف تو تا چند مشوش باشد

تا کی از اشکم و تا چند ز آهم شب و روز
دیده پر آب بود، سینه پر آتش باشد

سر ز سنگ ستم و تیغ جفایت نکشم
کانچه از دست تو آید به سرم خوش باشد

نرسد گر به عنان فرست دست رفیق
سرش این بس که ترا بر سم ابرش باشد

«رفیق اصفهانی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir