کی به حسن آن که پریچهره و مهوش باشد
چو تو دلخواه بود یا چو تو دلکش باشد

توئی آن تازه خط امروز که از رشک به خون
چهره ی لاله رخان از تو منقش باشد

کارم از کاکل تو تا بکی آشفته شود
حالم از زلف تو تا چند مشوش باشد

تا کی از اشکم و تا چند ز آهم شب و روز
دیده پر آب بود، سینه پر آتش باشد

سر ز سنگ ستم و تیغ جفایت نکشم
کانچه از دست تو آید به سرم خوش باشد

نرسد گر به عنان فرست دست رفیق
سرش این بس که ترا بر سم ابرش باشد