مرا به باده کشی کاش آنکه عیب کند
رود به میکده تا سیر سر غیب کند

جوان کند می گلرنگ پیر را چه عجب
از آنکه توبه ز می در زمان شیب کند

به محفلی که تو ساقی شوی نمی دانم
که اجتناب ز صهبا چسان صهیب کند

به گلشنی که گریبان جامه باز کنی
ز انفعال تو گل سر فرو بجیب کند

رفیق، شک برد از دل شراب، اهل یقین
نباشد آنکه در این نکته شک و ریب کند