هوش مصنوعی:
این شعر عاشقانه به توصیف معشوقی می‌پردازد که مانند ماه زیبا و کامل است. شاعر از نام او بی‌خبر است و از دیگران می‌پرسد که این ماه‌رخ چه نام دارد. معشوق گرچه از نظر چشمی دور است، اما در خلوت دل جای دارد. شاعر او را با سرو مقایسه می‌کند اما می‌گوید سرو نیز جلوه و خرام او را ندارد. دل شاعر سودای وصال او را می‌پزد، اما خیالش خام است. شاعر خود را بنده و سگ معشوق می‌داند و می‌پرسد چرا غیر از او در این سرا جای دارد. در پایان، شاعر می‌گوید از سوزی که در کلامش است می‌توان به احوال رفیق پی برد.
رده سنی:
16+
محتوا شامل مضامین عاشقانه و احساسی عمیق است که برای درک کامل آن، مخاطب نیاز به بلوغ عاطفی و شناختی دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و تشبیه‌های پیچیده ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال قابل درک نباشد.
شمارهٔ ۱۲۰
این ماه که جا به بام دارد
رویی چو مه تمام دارد
من نام ندانمش بگوئید
کاین ماه لقا چه نام دارد
از منظر دیده گر چه دور است
در خلوت دل مقام دارد
چون قامت او کجا بود سرو
نه جلوه و نه خرام دارد
سودای وصال می پزد دل
بیچاره خیال خام دارد
گر بنده سگ توام چرا غیر
در این سر کو مقام دارد
احوال رفیق می توان یافت
زین سوز که در کلام دارد
رویی چو مه تمام دارد
من نام ندانمش بگوئید
کاین ماه لقا چه نام دارد
از منظر دیده گر چه دور است
در خلوت دل مقام دارد
چون قامت او کجا بود سرو
نه جلوه و نه خرام دارد
سودای وصال می پزد دل
بیچاره خیال خام دارد
گر بنده سگ توام چرا غیر
در این سر کو مقام دارد
احوال رفیق می توان یافت
زین سوز که در کلام دارد
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۱۹
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۲۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
