بهار آمد و یار کسی نمی‌آید
چنین بهار به کار کسی نمی‌آید

چه سود ز آمدن سرو و لاله و سوری
چو سرو لاله‌عذار کسی نمی‌آید

همیشه گل به بهار آمدی چه شد کامسال
گلِ همیشه‌بهار کسی نمی‌آید

چو من غریب دیار کسی مباد آنجا
کسی ز یار و دیار کسی نمی‌آید

ز می مباد تهی جامش از چه ساقی ما
ترحمش به خمار کسی نمی‌آید

کسی که شمع وی افروخته‌ست بخت چرا
به خاطرش شب تار کسی نمی‌آید

رفیق را سگ خود نشمری و حق با تست
که ناکسی به شمار کسی نمی‌آید