هوش مصنوعی: این شعر به بیان تحول و رشد شخصی شاعر می‌پردازد که از وضعیت ناامیدکننده‌ای به جایگاه والایی رسیده است. شاعر از طالع ناسازگار خود به سازگاری و از ذره‌بودن به همنشینی با آفتاب می‌رسد. او از بی‌زبانی به همزبانی با یار خود می‌رسد و از ناتوانی به قبول صیاد صیدانداز خود تبدیل می‌شود. در نهایت، شاعر به ستایش محبوب خود می‌پردازد و وفاداری و مردمی‌اش را می‌ستاید.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن برای سنین پایین‌تر دشوار است. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و تشبیه‌های پیچیده نیاز به سطحی از بلوغ فکری دارد.

شمارهٔ ۱۶۸

شکر کز انجام خوب و خوبتر ز آغاز خویش
سازگاری یافتم از طالع ناساز خویش

ذره بودم آفتابم همنشین خویش کرد
صعوه بودم شاهبازم کرد هم پرواز خویش

بی زبانی را زبان دانی نمود از روی لطف
همزبان و همنشین و همدم و همراز خویش

جان بتن افسرده و دل مرده بود آورد باز
هم بحال خوبشان عیسی دمی ز اعجاز خویش

ناتوان صیدی که صیادان فکندندش ز چشم
شد قبول خاطر صیاد صید انداز خویش

مدتی بودم بجرگ بلبلان این چمن
نا خوش آوازی خجل از خویش و از آواز خویش

شد همائی سایه افکن وز هماوازان خود
کرد ممتازم ز فر سایه ی ممتاز خویش

آنکه در راه وفا و در طریق مردمی
نه شریک خویش را کس دید و نه انباز خویش

کن نثار خاک پای او رفیق، آری برون
هر گهر کز لجهٔ طبع گهرپرداز خویش
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۶۷
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۶۹
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.