ای دلبر نازنین شمائل
ای دل به شمائل تو مائل

ای کوی تو کعبه ی طوائف
ای روی تو قبله ی قبائل

ای داغ غم تو همچو تعویذ
در گردن جان و دل حمائل

ای شهد محبت تو هالک
ای راه مودت تو هائل

چهرت نبود ز دیده غایب
مهرت نشود ز سینه زائل

گو باش هزار بحر مانع
گو باش هزار کوه حائل

با وصف تو در اواخر حسن
زشت است فسانه ی اوائل

ناکامی ما و کام اغیار
بر عشق و هوس بود دلائل

از کوی خودم مران که کفر است
در کیش کریم رد سائل

گر پیش تو دوستی گناه است
من معترفم به جرم و قائل

بر هر که رفیق این غزل خواند
گفتا لله در قائل