هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه بیانگر عشق عمیق و فزاینده‌ی شاعر به معشوق است. شاعر با زیبایی‌های معشوق مسحور شده و هر بار دیدار، عشقش بیشتر می‌شود. او از هر چیزی جز معشوق چشم می‌پوشد و حتی پیری و مرگ را به خاطر دیدار معشوق می‌پذیرد.
رده سنی: 16+ محتوا شامل مضامین عاشقانه‌ی عمیق و برخی اشارات به پیری و مرگ است که درک آن برای نوجوانان و بزرگسالان مناسب‌تر است.

شمارهٔ ۱۹۴

چه حسن است اینکه گر صد بار رویت هر زمان بینم
شود هر بار افزون عشقم و خواهم همان بینم

به جان و دل شود افزون مرا مهر تو گر صد ره
به سویت هر زمان آیم به رویت هر زمان بینم

خوشا روزی که این جان و دل محزون غمگین را
به رخسار تو خوش یابم به رویت شادمان بینم

خیال قد و رویت در دل و در دیده تا باشد
نه سرو بوستان خواهم نه ماه آسمان بینم

چه غم گر پیر گشتم از غم دوران که از پیری
گذارم در جوانی رو چو روی آن جوان بینم

به حال مردنم در پرده تا رویت نهان دیدم
ندانم چون شود حالم اگر رویت عیان بینم

رفیق از کینهٔ دوران چه باک و کینهٔ خصمم
به خود گر آن مه نامهربان را مهربان بینم
وزن: مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن (هزج مثمن سالم)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۶
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۹۳
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۹۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.