از کوی تو غیر رفت و ما هم
بیگانه نماند و آشنا هم

دلخسته ی عشق را نشانیست
کز درد بنالد از دوا هم

روی تو نظاره گاه خلق است
سوی تو نظاره ی خدا هم

سروی چو قد تو بر زمین نیست
ماهی چو رخ تو بر سما هم

آنی تو که خون و مال عشاق
در عهد تو شد هدر، هبا هم

خوبست ز تو گرم ستم نیز
نیکست ز تو وفا، جفا هم

تنها نه به عشق شهره ماییم
شهری به تو شهره اند و ما هم

بینید و کنید منع ما را
چون ما نشوید اگر شما هم

پا نه به سر رفیق کو را
از سر نبود خبر ز پا هم