خوش آنکه کشی باده و از خانه برآیی
مستان و غزل‌خوان به سر رهگذر آیی

من کز خبر آمدنت حال ندارم
حالم چه بود گر به سر و بی‌خبر آیی؟

بهر نگهی چند شب و روز نشینم
بر هر سر راهی تو ز راه دگر آیی

یک امشبم از عمر بود باقی و خواهم
گر شام نیایی به سر من سحر آیی

نورسته نهال تو و از دیده رفیقت
امروز دهد آب که روزی به بر آیی