خوشا روزی و حبذا روزگاری
که یاری نشیند به پهلوی یاری

بتن ناتوان و بدل بی قرارم
که از درد یاری و داغ نگاری

تن ناتوانم ندارد توانی
دل بی قرارم ندارد قراری

مپرس از شب و روز من کز غم تو
دل خسته ای دارم و جان زاری

چه پرسی ز کارم که دور از تو دارم
نه جز گریه شغلی نه جز ناله کاری

برآید امید تو امید گاها
برآری گر امید امیدواری

رفیق از گل و سروم آسوده دارد
بت سروقدی مه گلعذاری