در چمن جلوه گر ای سرو قد ساده کنی
سرو را بندهٔ آن قامت آزاده کنی

رخ نمایی و ربائی دل و گردی پنهان
آدمی زاده ای و کار پریزاده کنی

عمرها شد که به راه توام افتاده که تو
هر به عمری گذری بر من افتاده کنی

گرو باده کن و رهن می ای زاهد چند
فخر از خرقه، مباهات ز سجاده کنی

با گل اندامی و با سرو قدی در چمنی
گر دهد دست که برگ طرب آماده کنی

جهد کن جهد که در پای گل و سایه ی سرو
شیشه خالی ز می و جام پر از باده کنی

باده با ساده رخی نوش که تا همچو رفیق
باده نوشی و تماشای رخ ساده کسی