ز می نام و نشان تا هست باقی
من و میخانه و مینا و ساقی

خوشست از دست خوبان صفاهان
می شیرازی و رطل عراقی

علاج تلخکامان چون ندارند
نکورویان به این شیرین مذاقی

به غیر من ترا مهر و وفا چند
بود آن دایمی این اتفاقی

چو در کوی توام ره نیست گردد
میسر با توام چون هم وثاقی

رفیق از فرقت جانان ازین پس
نگوید جز غزل‌های فراقی