هوش مصنوعی: شاعر در این شعر از رنج‌های عاشقانه و بی‌وفایی معشوق می‌گوید. او از این که معشوقش او را رها کرده و به دیگران روی آورده، شکایت دارد. شاعر احساس تنهایی و آوارگی می‌کند و از این که معشوق با رقیبانش همراه شده، دلشکسته است. او همچنین به مقایسه خود با شخصیت‌های افسانه‌ای مانند مجنون و شیرین می‌پردازد که برای عشق خود رنج کشیدند.
رده سنی: 16+ محتوا شامل موضوعات عاشقانه پیچیده، احساسات عمیق و اشاره به رنج‌های عاطفی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر نامفهوم یا سنگین باشد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و اشاره‌های ادبی ممکن است برای درک کامل، نیاز به بلوغ فکری بیشتری داشته باشد.

شمارهٔ ۳۱۰

برای مدعی ترک من ای پیمان شکن کردی
ترا گفتم که ترک مدعی کن ترک من کردی

سرای غیر را عشرتسرا کردی به وصل خود
مرا از فرقت خود ساکن بیت الحزن کردی

مرا پروانه سان آتش زدی در جان و آن رخ را
که ماه محفل من بود شمع انجمن کردی

شکستی در دل من خار رشک و با رقیب من
به گشت گلستان رفتی و گلگشت چمن کردی

سخن با غیر می گفتی بریدی چون مرا دیدی
چه می گفتی که چون دیدی مرا قطع سخن کردی

مرا تنها نکردی در جهان آواره، خلقی را
جدا از کشور خود ساختی دور از وطن کردی

به دشت محنت و کوه بلا بس بی دل و دین را
چو لیلی ساختی مجنون چو شیرین کوهکن کردی

نکویارا نوآئین دلبرا از بهر یار نو
نکو کردی که ترک یاری یار کهن کردی؟

رفیق بینوا را ساختی با درد و غم همدم
رقیبان دغا را همنشین خویشتن کردی
وزن: مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن (هزج مثمن سالم)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۳۰۹
گوهر بعدی:شمارهٔ ۳۱۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.