هوش مصنوعی: این شعر یک غزل عاشقانه و عارفانه است که در آن شاعر از ساقی می‌خواهد تا شراب در جام زرین بریزد و صحنه‌های مختلفی از بزم و شادی، هجران و اشک، و عشق و وصال را توصیف می‌کند. شاعر از عناصری مانند شراب، گیسوی مشکین، اشک، آه سوزان، و بوسه استفاده کرده تا احساسات عمیق خود را بیان کند.
رده سنی: 18+ اشاره به مصرف شراب و می‌گساری و همچنین بیان احساسات عاشقانه‌ای که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر نامناسب باشد.

شمارهٔ ۲۳۶

بیا ساقی عرق در جام زر ریز
در آب خشک مروارید تر ریز

هلالی جام را شکل قمر کش
به بزم می کشان طرح دگر ریز

حریفان را به قدر وسع پیمای
چو دور افتاد با من بیشتر ریز

ز پا دامان زنگاری به بر زن
ز سر گیسوی مشکین برکمر ریز

وگر خواهی مرا محروم و ناکام
بیا وز فرقتم نقشی بتر ریز

به عین وصل هجرانم به یاد آر
نشاط و اندهم بر یکدگر ریز

مرا گر آه سوزان از جگر کش
مرا گر اشک غلطان از بصر ریز

ز آب دیده دامانم شمر ساز
ز تاب سینه نیرانم به بر ریز

ترا چندانکه شکر ریزد از لعل
مرا از جزع دریازا گهر ریز

پس از آن مایه زاریها به پاداش
به کام از بوسه ام تنگی شکر ریز

صفایی غافل از مژگان به پایش
اگر دستت دهد خاکی به سر ریز
وزن: مفاعیلن مفاعیلن فعولن (هزج مسدس محذوف یا وزن دوبیتی)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۱
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۲۳۵
گوهر بعدی:شمارهٔ ۲۳۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.