برحالت غریبی او آسمان گریست
تنها نه آسمان همه کون و مکان گریست

چون سوی مقتل آمد و برکشتگان گذشت
بر هر جوان و پیر خروشان چنان گریست

کزتاب شرم در رخ او ماسوا گداخت
و ز باب رحم بردل او کن فکان گریست

هم بر رجال کشته بی کفن و دفن سوخت
هم برنساء زنده ی بیخانمان گریست

از ناله اش خروش به خلد برین فتاد
وز گریه اش بتول به باغ جنان گریست

برسینه و لبش همه صحرا و باغ سوخت
بر دیده و دلش همه دریا و کان گریست

گل ها به خاک ریخت چو گلشن به باد رفت
بلبل به حسرت آمد و بر باغبان گریست

دل هرچه داشت خون جگر سوی دیده راند
چشم از پی نثار رهش ناتوان گریست

چون انس جان برید ز جان جان انس و جان
تن انس جان گذارده بر انس و جان گریست

لب تشنه نحر شد لب نهر فرات آه
با آنکه نهر در غمش آب روان گریست

تا پیکر امام زمان برزمین فتاد
روح الامین به حال زمین و زمان گریست

جسم جهان فتاد تهی ز آن جهان جان
جان جهانیان به عزای جهان گیست

بریک جوان و پیر وی ابقا نکرد خصم
هرچند زان سپه همه پیر و جوان گریست

براین غریب دشت بلا نفس و عقل سوخت
براین قتیل تیغ جفا جسم و جان گریست
جانم به تاب ز انده بی تابیت حسین
خاکم به باد ز آتش بی آبیت حسین