اقطار اشک می دمد از تاک کربلا
جای عنب زهی عجب از خاک کربلا

از گردش سپهر سها تا سهیل ریخت
در خاک و خون کواکب افلاک کربلا

ظلمی که برنژاد علی ز آل حرب رفت
کی درک گنه آن کند ادراک کربلا

بر نسخه ی نشاط دو کیهان قلم کشید
یک حرف از حدیث تعب ناک کربلا

گلزار دین ز تاب عطش خشک و تر دریغ
از خون نوخطان خس و خاشاک کربلا

هفتاد روضه لاله و گل داد بی دریغ
بر باد فتنه صرصر هتاک کربلا

نه ابطال را گذاشت نه ز اطفال درگذشت
جلاد رحم خواره ی بی باک کربلا

در بذل آب و ریزش خون های محترم
اسراف صرف بنگر و امساک کربلا

ای شهد شوق کوی شهادت بیا که برد
شیرینی تو تلخی تریاک کربلا

جیحون و نیل و دجله کند کی برابری
با بحر اشک دیده ی نمناک کربلا

در محشرش سمند سعادت کنند زین
سر هر که ساخت زینت فتراک کربلا

بطحا و یثرب و نجف و کوفه خود مگر
شفع گنه کنند بر اشراک کربلا

روزی که میر کعبه کشد ز انتقام کین
از خیره خصم خونی صفاک کربلا

شایدکه دست عدل و عطا مرهمی نهند
بر زخم های سینه صد چاک کربلا
ترسم که کربلا چو به محشر قدم زند
نگشوده لب صفوف قیامت بهم زند