بر درج خشک اوکه و مه لعل تو گریست
بر جای اشک لعل دل از هر بصر گریست

هر فردی از وحوش به سبکی دگر گداخت
هر صنفی از طیور به طرزی دگر گریست

غمناک و شاد نوع ملک در فلک فسرد
آزاد و عبد جنس بشر سر بسر گریست

هر ذره ذره در همه آفاق تحت و فوق
بر کشتگان کوی وفا بود اگر گریست

ابری سیه ز آه یتیمان به پای خاست
از شش طرف هوا به زمین پر به پر گریست

در بزم این عزا پدر چرخ و مام خاک
نالید هم به دختر و هم بر پسر گریست

اکناف شرق و غرب سرا پا تمام سوخت
اطراف خاوران همه تا باختر گریست

این مجلسی است عام که از اختصاص آن
مسکین ره نشین و شه تاجور گریست

افتاد رخنه در دل سنگ او هجوم غم
از ضعف بنیه کوه به سر زد کمر گریست

زیبا و زشت پیر و جوان مرد و زن گداخت
پنهان و فاش پست و فرا بوم و بر گریست

درکارخانه مالک هر تار و پود سوخت
بر آشیانه صاحب هر بال و پر گریست

چون این دو نیز موجب اجرای کارهاست
هم سوخت بر رقیه قضا هم قدر گریست

بر این یتیم با همه بی رحمی و غرور
دشمن ز بسکه سوخت دلش ناگزر گریست

هامون و دشت و دره بر آن کام خشک سوخت
جیحون و نیل و دجله بر آن چشم تر گریست
در ماتم رقیه که سرمایه ی غم است
خون گرید از زمین و زمان باز هم کم است