هوش مصنوعی: این شعر به انتقاد از ریاکاری و تظاهر برخی افراد در جامعه می‌پردازد. شاعر به واعظان، صوفیان، و افرادی که در ظاهر متواضع و پرهیزگارند اما در خلوت رفتار دیگری دارند، اشاره می‌کند. همچنین، به نازکان و کسانی که با پوشش‌های فاخر تکبر می‌ورزند، انتقاد می‌کند. شاعر از قلب حقیقت و دغلکاری در جامعه شکایت دارد و به ظواهر فریبنده و باطن ناسالم برخی افراد اشاره می‌نماید.
رده سنی: 16+ محتوا شامل انتقادات اجتماعی و مفاهیم اخلاقی است که برای درک عمیق‌تر، به بلوغ فکری و تجربه زندگی نیاز دارد. همچنین، برخی اشارات غیرمستقیم ممکن است برای مخاطبان کم‌سن‌وسال نامفهوم باشد.

شمارهٔ ۳۹ - خواجه حافظ فرماید

واعظان کین جلوه بر محراب و منبر می‌کنند
چون به خلوت می‌روند آن کار دیگر می‌کنند
در تتبع او

نازکان کین موزهٔ برجسته بر پا می‌کنند
چکمه را بهر تنعم زیر و بالا می‌کنند

یارب این نوخلعتان با میلک و میخک رسان
کین تکبر از قبای صوف و دیبا می‌کنند

مشکلی دارم بپرس از جامه‌پوشان زمان
نیم گز این یقه‌ها را از چه بهنا می‌کنند

از دوال احتساب شرب گویی غافلند
کین همه قلب و دغل در لای کمخا می‌کنند

هست باریکی و نرمی موجب مدح قماش
تا جرانش وصف پهنا و درازا می‌کنند

آن کله با کوی صوف موج زن در اتصال
حلقه گویی به گوش موج دریا می‌کنند

این همه بر جامه والا غداد مشک و زر
شاهدان خوش از برای عرض کالا می‌کنند

زیر هر تویی ز کمسان باف تویی دیگر است
زآن که تعلیم خیال آن ز والا می‌کنند

خازنان خلد قاری در معانی این دُرَر
بهر جیب حله‌ها گویی مهیا می‌کنند
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۳۸ - خواجه حافظ فرماید
گوهر بعدی:شمارهٔ ۴۰ - مولانا ظهیر الدین فاریابی فرماید
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.