هوش مصنوعی: این متن شعری است که در آن شاعر از عشق، می‌نوشیدن، و آزادگی سخن می‌گوید. او خود را از صوفیان و ریاکاران متمایز می‌کند و به زندگی بی‌قید و بند خود افتخار می‌کند. همچنین، اشاراتی به مفاهیم عرفانی و انتقاد از ظاهرسازی دارد.
رده سنی: 16+ متن شامل مفاهیم عرفانی و انتقادی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر پیچیده باشد. همچنین، اشاره به شراب و مستی ممکن است برای گروه‌های سنی پایین‌تر مناسب نباشد.

شمارهٔ ۱۰۱ - خواجه حافظ فرماید

من نه آن رندم که ترک شاهد و ساغر کنم
محتسب داند که من کاری چنین کمتر کنم
در جواب آن

ایخوش آنساعت که صوفی موجزن در بر کنم
فخر بر جمله قدک پوشان بحرو برکنم

چند ازین رو جامه گردانم بدان روی دگر
تا یکی دستار را از کهنگی بر سر کنم

خرقه از سوراخ پرجیبش بتن پوشیده شد
سر فرو بردم بدامان تا کجا سربر کنم

دامن خاتون کمخا گربدست افتد مرا
زیبدارگوی کریبانش درو گوهر کنم

ریشه معجر به از پوشی خوش خط گفته
این سخنهای پس چرخت کجا باور کنم

من که در دیوان شعرم هست و صف چارقب
کی نظر در چارلوح و جدول دفتر کنم

دلنواز نرمدست ار تن در آغوشم دهد
در دم ای قاری دهان و جیب او پرزر کنم
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۸
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۰۰ - درویش اشرف نمد پوش فرماید
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۰۲ - شیخ کمال الدین خجندی فرماید
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.