هوش مصنوعی: این متن شعری است که به زیبایی‌های ظاهری و باطنی یک شخص اشاره دارد و از تشبیهات و استعارات برای توصیف جذابیت‌های او استفاده می‌کند. شاعر از عناصری مانند اطلس کاشی، مشک، و موزه برای توصیف زیبایی‌های فرد مورد نظر بهره می‌برد و به تأثیرات عمیق این زیبایی‌ها بر خود و جهان اطراف اشاره می‌کند.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عاشقانه و ادبی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر پیچیده باشد. همچنین، استفاده از استعارات و تشبیهات عمیق نیاز به درک ادبی نسبتاً بالایی دارد.

شمارهٔ ۱۳۲ - شیخ کمال الدین خجند فرماید

هر لحظه بغمزه دل ریشم چه خراشی
روی از نظرم پوشی و خون از مژه پاشی
در جواب آن

تا جنس خطائی بود ای اطلس کاشی
در بارمنه لاف تو باری چه قماشی

گر اطلس یزدی ندهد دست زنان را
میسازد اگر زانکه بسازند بکاشی

چون موزه و دستار و قبا و فرجی هست
آنگاه توان کآدمی از چوب تراشی

پر عطر شود آستی و دامن آفاق
زان رخت که پوشی و از آن مشک که پاشی

از گلفتنت عقد نیاید بشماری
تا بسته پیچ و شکن شیله و شاشی

قاری ببرت رخت معانی همه جمعست
میبر بقد فکر معطل زچه باشی
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن (هزج مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۳۱ - وله ایضا
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۳۳ - سلمان ساوجی فرماید
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.