ای پسر گر کنی مرا پسری
بندگی کن به مردم هنری

بی هنر چون درخت خار آور
با هنر چون درخت باروری

بایدت کند و سوخت در آتش
چون نه شاخ و نه سایه نی ثمری

زی خردگام زن ز بی خردی
زی خبر راه پو ز بی خبری

بهتر آدمی شود زنده
که همان مردنست بی هنری

چون زر اندوده نقش گاو و خراست
بی هنر پوشد ار قبای زری

خویشتن را پیمبری خو کن
اگر از دوده ی پیامبری

راه چونین پدر اگر نروی
زشت و ناخوب و ناخلف پسری

پسری کن مرا به علم و هنر
تا کنم نیز من تو را پدری

ما سفر کرده و جهان دیده
تو نبرده رهی و نو سفری

از پی ما بپو که هر که نکرد
رهروی می نکرد راه بری

ره چنین سخت و با نشیب و فراز
رهبر ار نه چسان شوی سپری

آدمی را به هوش و عقل و خرد
بندگی کرده اند دیو و پری

راه خیره سران مپو که زیان
بینی از سرکشی و خیره سری

گر کنی ره به بزم پرده دران
پرده ی ما و خویشتن بدری

روز و شب بایدت که چون دانا
ساعت عمر خویش بر شمری

هر چه در خور بود به هر ساعت
بسپاری و ژرف در نگری

هر شب و روز را سه بهره کنی
که ز هر بهره بهره ای ببری

بهره ای بهر بندگی کردن
که از این بهره نیک بهره وری

وان دوم بهره بهر آسایش
که بگویی و بغنوی و خوری

وان سه دیگر به کار و کرد جهان
آمد و رفت و گفت و بیع و شری

حیله ای به ز راستی نبود
تا نگردی بگرد حیله وری

دو جهان از برای تو کردند
که تو از دو جهان عزیزتری

از دو گیتی فزون بود معنات
گرچه بسیار خرد و مختصری

تو گدای خدا گدای تو خلق
گر گدایی گدای معتبری

هر شب و روز می بگرد سرت
گردد این آفتاب باختری

همه گیتی به سوی تو پویند
که تو هم کعبه ای و هم حجری

نزد نامحرمان به حرص و طمع
تا بکی آب مردمی ببری

همه گیتی سوی تو ره سپرند
که تو سوی خدا ره سپری

«میرزا حبیب خراسانی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir