کرد چرخ دورو، دو موی مرا
تا چه آید از این دو، روی مرا

روی و مویم ز چرخ دیگر شد
لیک دیگر نگشت خوی مرا

هر چه سالم فزون تر آمد، نیز
شد فزون آز و آرزوی مرا

عمر باید به جستجوی رود
رفت اینک به گفتگوی مرا

رفت آبم ز جوی و می ناید
آب رفته دگر به جوی مرا

چند پیچید گرد کوی بتان
دل سرمست یاوه پوی مرا

چند گردید گرد علم و هنر
جان دانای نکته گوی مرا

گرد کردم زهر دری دانش
تا فزاید بهای و هوی مرا

لیک بی فضل حق همه دانش
می نیرزد به یک تسوی مرا

ساقی فضل حق دمادم ریخت
باده ی عیش در سبوی مرا

نشد از لطف حق بخاک دری
ریخته هرگز آبروی مرا

بخت و اقبال و دولت و دانش
گرد آمد ز چار سوی مرا

هر چه کردم بدی، خدای حبیب
داد پاداش بد، نکوی مرا

دارم امید آنکه در دو جهان
می ببخشد هم آرزوی مرا

«میرزا حبیب خراسانی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir