دل چو شستم ز غیر نقش ادب
گفت ما را ز لوح صاد طلب

چون ز اصل و نسب شدم فارغ
گفت لایق شدی بما فارغب

اولم باده داد و سرخوش کرد
بعد از آنهم نهاد لب بر لب

بوسها داد بر دهان دلم
با لب خویش داشت عیش و طرب

سحری بود دیدمش روشن
روی چون آفتاب مه منصب

گفت پرورده ام بشیر و شکر
گفتمش لطف کرده ی یارب

ساغری داد پر ز بدر منیر
می روح القدس نه آب عنب

در کشیدم همه خدا دیدم
خواند بر جانم آیت اقرب

چشم کوهی ندیده در شب و روز
جز رخ و زلف او بروز و به شب