آن جگر گوشه دل از ما به لب میگون برد
رونق باغ و چمن را برخ گلگون برد

لب او باده ز خون دل ما می نوشد
چشم آن شوخ کباب از جگر پرخون برد

غیر حق هیچکسی چون نبرد دل از دست
دل خود ذات خداوند جهان بیچون برد

چارچوب تنم از آتش دل پاک بسوخت
تا از این شش جهتم بخت مرا بیرون برد

برده بود او ز ازل جان و دل مشتاقان
نتوان گفت که این حضرت او اکنون برد

در خم زلف تو پیوسته بخلوت بنشست
کوهی از هر دو جهان بادل خود یکسون برد

«کوهی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir