حبذا مستی که در میخانه ساغر میکشد
نقد جان از نفی و از اثبات بر سر میکشد

نیست مثل او بخم و ساغر و جام و شراب
باده جان بخش چون از لعل دلبر میکشد

فیض اقدس باشد این گر ذات فایض میشود
همچو مه کو نور از خورشید انور میکشد

نقش اغیار و خیال یار از دل بر تراش
کین تجلی را دل پاک قلندر میکشد

مینماید روی چون خورشید از هر سو جمال
شاهد جان گر ز تن بر روی چادر میکشد

کوهیا گردن جانست زانرو زلف خویش
دل کجائی برد از وی او اگر سر میکشد