عنقای دلم بنوک منقار
بال و پر خویش کرده طیار

از قاف وجود کرد پرواز
آمد ز هوا بسوی منقار

شمس و قمر است هر دو بالش
در هر پر او هزار انوار

باشد ز دو بال او شب قدر
ماننده ی زلف و روی دلدار

هر ذره ز روی اوست خورشید
خورشید ز ذره شد پدیدار

چون دید که غیر او کسی نیست
ایمان آورد و کرد اقرار

کوهی چو عروس طبع خود را
انکار نموده ای ز ابکار