کلوخ جسم را در آب انداز
مکن مهمل بصد اشتاب انداز

چو اسمعیل شوقر بان و سررا
به پیش تیغ آن قصاب انداز

پس آنکه ذره سان جانی که داری
بر خورشید عالم تاب انداز

بخور می از کف ده ساله طفلی
فغان در جان شیخ و شاب انداز

نگارا تا ببوسم آن کف پای
چو مستان خویشرا در خواب انداز

زخورشید رخت در جان کوهی
که آن نور است در مهتاب انداز