هوش مصنوعی: این شعر عرفانی به ستایش خداوند و پیامبر اسلام (ص) می‌پردازد و مفاهیمی مانند توحید، خلقت جهان، نور الهی و نقش پیامبر در هدایت انسان‌ها را بیان می‌کند. همچنین به مفاهیمی مانند ابلیس، دجال و نقش آن‌ها در گمراهی اشاره دارد. شاعر از عشق به خدا و پیامبر و مستی معنوی سخن می‌گوید.
رده سنی: 16+ محتوا شامل مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن‌ها نیاز به بلوغ فکری دارد. همچنین اشاره به مفاهیمی مانند ابلیس و دجال ممکن است برای کودکان مناسب نباشد.

شمارهٔ ۱۷۴

زمین وانجم و خورشید و ماه تا افلاک
براق شاهد لولاک بسته بر فتراک

شنو حدیث محمد رایت و ربی گفت
خدای را بجز او هیچکس نکرد ادراک

بشکل اعور دجال کور شد ابلیس
چه زد بدیده شیطان رسول رمح سماک

وجود داد خداوند هر چه موجودند
ز نور ظاهر لولاک و خطه افلاک

ز فیض قدسی حق هر دو کون موجودند
وگرنه در عدم محض بوده اند هلاک

ز نقش غیر جهان را که عکس هستی اوست
به آب دیده آدم بشست هر دم پاک

بدان هوا که رسد جان من بگلشن وصل
چو غنچه پیرهن جسم کرده ام صد چاک

ز لعل ساقی باقی مدام سرمستیم
نخورده ایم شرابی که هست دختر تاک

نگفته است و نگوید زبان دل هرگز
بغیر گفتن توحید ذات حق حاشاک

گذشته است ز اثبات و نفی چون کوهی
ولیک در ره توحید میرود چالاک
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۷۳
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۷۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.