دلا از خویش شو پنهان و میرو
درون دیده چون انسان و میرو

برآور سر ز خاک جمله ذرات
چو خورشید فلک تابان و میرو

چو آن یار سبک روح مجرد
در آورد چشم این خلقان و میرو

چوعشق ذات پاک حی بیچون
چو ما عاشق شو و حیران و میرو

نداند غیر او او را دیگر کس
خدا را با خدا میدان و میرو

در آور باغ همچون ابروانش
روان شو در گل و ریحان و میرو

سحرگاهان حدیث درد خود را
چوبلبل پیش او میخوان و میرو

برا کوهی چو خورشید از پس کوه
حدیث من رانی خوان و میرو