نمود صبح سعادت ز غیب دیداری
طلوع کرد چو خورشید روی دلداری

بهر چه دیده جان دید روی دلبر را
ندیده ایم جز او هیچ یار و اغیاری

بدیر و صومعه دیدم بچشم او او را
گهیش زاهد و عابد گهیش خماری

مدام پیشه او عاشقی و معشوقی است
بحسن خود متعلق بخود گرفتاری

چو آفتاب رخ او نداشت مشرق و غرب
ز جان جمله ذرات سر زد انواری

درون سینه کوهی است منزل آن شاه
چنانکه احمد مرسل ز غیر در غاری