گر شبی آن ماه با زلف پریشان آمدی
ذره ذره از رخش خورشید تابان آمدی

گر نبودی آدم از آئینه ذات خدا
اینهمه نور و صفا در قلب انسان آمدی

آفتاب روی آن مه گر همی کردی طلوع
ازرخش سنگ سیه لعل بدخشان آمدی

دل نمی دانست او را در زمین و آسمان
یار اگر دامن کشان در صورت جان آمدی

گر نبودی گریه کوهی چو ابر نوبهار
بلبل بیدل چرا در باغ نالان آمدی