هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و عرفانی از حالات درونی شاعر در عشق و رنج‌های آن سخن می‌گوید. شاعر از اشک‌هایش به رنگ شنگرف و روزهایش به رنگ نیلی یاد می‌کند و از دل‌بستگی به معشوق و رنج‌های عشق می‌نالد. همچنین، اشاراتی به مفاهیم عرفانی مانند از دست دادن تسبیح و گرفتن زنار دارد که نشان‌دهنده تحول درونی است. در پایان، شاعر به عشق الهی و مقام فنا اشاره می‌کند.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، برخی از اشارات مانند 'زنار گرفتن' نیاز به پیش‌زمینه فرهنگی و ادبی دارد.

شمارهٔ ۴۱۴

دل جای در آن طره طرار گرفته
گنجشک مگر جا به بر مار گرفته

اشکم شده شنگرفی و روزم شده نیلی
تا آینه روی تو زنگار گرفته

گیسوی تواش راهزنی کرده که زاهد
تسبیح ز کف داده و زنار گرفته

در عاشقی آنکس که زیان کرده که باشد
کس دانه ای ار ریخته خروار گرفته

کس سیم و زر ار کرده تلف باده خریده
کس جان و دل ار داده ز کف یار گرفته

خرم دل آنکس که به یک دست صراحی
با دست دگر طره دلدار گرفته

اقبال بلند است کسی را که چو منصور
از عشق تو جا بر زبر دار گرفته
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن (هزج مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۴۱۳
گوهر بعدی:شمارهٔ ۴۱۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.