هوش مصنوعی: این متن شعری است که از زبان شاعر به عود (چوب خوشبو) و ابر خطاب شده و از آنها می‌پرسد که تا کی قرار است بهشت‌آفرین و امیدبخش باشند، در حالی که باعث ناامیدی و رنج شاعر شده‌اند. شاعر از تغییر رنگ رخساره خود از زرد به کبود و از سرخ به سیاه و سپید شکایت می‌کند.
رده سنی: 16 سال به بالا این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و احساسی است که ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و نمادهای پیچیده نیاز به سطحی از بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی دارد.

رباعی شمارهٔ ۴۰۱

ای عود بهشت فعل بیدی تا کی
وی ابر امید ناامیدی تا کی

کردی بر من کبود رخ زرد آخر
ای سرخ سیاه گر سپیدی تا کی
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعل (وزن رباعی)
قالب: رباعی
تعداد ابیات: ۲
# طبیعت # عرفان # غم و ناامیدی
۳۷۴ حمایت مالی از گوهرین
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:رباعی شمارهٔ ۴۰۰
گوهر بعدی:رباعی شمارهٔ ۴۰۲
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.