بهار آمد و رفت فصل خزان
جهان بازگردید از سر جوان

چمن گشت از سبزه چون خط یار
همه دامن کوه شدلاله زار

زمین گشت خاکش ز بس عنبرین
تو گوئی زمین شدبهشت برین

نسیم سحر شد ز بس مشکبار
سراسر جهان گشت دشت تتار

به امر اللهی شکوفه شکفت
شنیدم که با بی زبانی بگفت

که درخانه منشین چو فصل گل است
گلستان بهشت از گل و بلبل است

دگر جا به کنج شبستان مگیر
مکان جز به باغ و گلستان مگیر

که شاید نبینی دگر نوبهار
مجو یکدم از عمر خود اعتبار

غنیمت شمر عمر را یک نفس
به کاری برس تا بود دسترس

بسی روز و شب هفته وماه و سال
بیاید که باشد گل ما سفال

بیاید گل اندر گلستان بسی
که آثاری از ما نبیند کسی

«بلند اقبال»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir