شنیدم که شیخی به بغداد بود
زمستان به راهی گذر می‌نمود

به کنجی یکی بچه گربه دید
که لرزد ز سرما چو از باد بید

دل شیخ بر حال او سخت سوخت
ز رحمت به بالای او رخت دوخت

بشد خم، گرفت از زمین گربه را
نهان کرد در پوستین گربه را

پس او را چو مهمان سوی خانه برد
غذائی که خود خورد، دادش بخورد

همش سیر فرمود و هم کرد گرم
هم او را مکان داد در جای نرم

شنیدم که چون شیخ رفت از جهان
به خوابش یکی دید بس شادمان

بپرسید از اوضاع و احوال او
بگفتا مرا هست حالی نکو

نشد هیچ طاعت چو از من قبول
ز مأیوسی خویش گشتم ملول

که ناگه بگفتند دل دار شاد
مگر بچه گربه رفتت ز یاد

چو لله کردی به او التفات
خدا داد از این گیر و دارت نجات

«بلند اقبال»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir