ای مرا هم قبله هم مالک رقاب
ای به چرخ عقل و دانش آفتاب

ای که از دیوان منشی ازل
شد «وفایی» وفادارت خطاب

ای که گلزار بدیع نظم را
آبیاری کرده کلکت چون سحاب

ای که پیش رأی و روی روشنت
روز و شب در سجده ماه و آفتاب

ای همایون نامه ی عمان عیون
کز محیط خاطرت جُست انشعاب

چون به من آورد پیک نیک پی
خواند او را فصل فصل و باب باب

تاب خطّش شعله زد بر چشم من
آنچنان کز چشم مهر انگیز داب

ریخت جزر و مد لفظ و معنی اش
در کنارم در جهان درّ خوشاب

کرد فرّخ لفظش از فرخندگی
جان فارس تازه چون عهد شباب

ز استعاراتش چو گشتم با نصیب
در سخن سنجی شدم کامل نصاب

در فنون فصل و ابواب حکم
بود مانا دفتر فصل الخطاب

مشک ساییّ مدادش نافه دید
مشک نابش شد دوباره خون ناب

هرکه دید آن نافه و گفتار و خط
گفت «ماذا انّهُ شئٌ عُجاب»

این سخنگو کیست یارب کز دمش
مغز گیتی پر شد از بوی گلاب

این «وفایی» قبله گاه «فارس» است
کز فسون آتش بر انگیزد ز آب

«وفایی شوشتری»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir