زلف چون قیر تو ای بی تو مرا روز چو قیر
هست شبگیر و رخ خوب تو مه در شبگیر

مه به شبگیر حقیقت ندهد نور چنان
که رخ خوب دلارای تو زان زلف چو قیر

بسر زلف چو نخجیر تو دام دل ماست
که برآویخته از طرف چمن بدر منیر

دل دیوانه ی ما از در زنجیر تو شد
گر شدست ای پسر اینک دل و اینک زنجیر

تیر مژگان تو ای لعبت نخجیری چشم
دل ما خست چنان چون دل نخجیر به تیر

گر به نخجیر کسی، تیر گشاید نه عجب
ای عجب بر دل ما تیر گشاید نخجیر

سپه آرد مهت از مورچه ی مشگین پر
تا تو از مملکت حسن شدی غزل پذیر

نزد عشاق تو باری همه الفت گه تو
زان سپه بود ایا بر حشم خوبان میر

وان اسیران که به زنجیر خم زلف تواند
هم به مشکین شکن خط تو باشند اسیر

آنگه آرایش گیرد ز جمال تو جهان
که شود خد تو از خط تو آرایش گیر

چون زبرجد شود آن بوسه گهی کورا هست
گونه بسد و لعل و مزه شکر و شیر

با چنین بوسه که آن به که زمین بوسه کنی
بر وزیری که امامست و همام است و امیر

آن امامی که بدو خانه دین شد معمور
وان وزیری که ازو دیده ی ملک است قریر

«سوزنی سمرقندی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir