تا بسته ام بدان دو رخ لاله فام دل
مانند لاله سوخته دارم مدام دل

گشت از طپانچه لاله رخ من رخام رنگ
در عشق روی لاله رخان رخام دل

دانه است و دام خال و خم زلف آن صنم
من سال و ماه بسته بدان دان و دام دل

تا دیده لحظه لحظه بدان بت نگاه کرد
نوشید باده غم او جام جام دل

چون دید رنج فاقه بدل بر خلال کرد
بر دیده کرد خواب و غنودن حرام دل

در هجر آن ز دیده و دل دوستر مرا
بیخواب گشت دیده و ناشاد کام دل

جز بر وصال دوست نخواهند یافتن
خواب تمام دیده و شادی تمام دل

از من چو یار عزم سفر کرد پیش ازو
بر بست بار رحلت و برداشت کام دل

هر منزلی که دوست در آنجا نزول کرد
آمد به پیش و کرد بدو بر سلام دل

با دل چگونه پخته شود کار خام من
صد گونه کار پخته من کرد خام دل

گوئی مرا که صبر کن و دل بجای دار
آخر چگونه صبر کنم با کدام دل

«سوزنی سمرقندی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir