سوزنیم، مرد گرانمایه . . . ر
پیر سبکروح گرانسایه . . . ر

با همه خلق از ره خوش صحبتی
خوش خوی و سازنده و با خایه . . . ر

باشد پیرایه پیران خرد
باز منم پیری پیرایه . . . ر

طفل بدم، دایه ببر در کشید
پر شد هر دو بغل دایه . . . ر

ماده نهادند بگهواره در
زانکه نگنجید در او مایه . . . ر

شش بچه گریان در هفت سال
سود همیدادم و سر مایه . . . ر

راست خوهی هیچ خر دیزه را
نیست بدین منزات و پایه . . . ر

دی ز در بام برای مزاح
عرضه زدم بر زن همسایه . . . ر

مانچه اندودن . . . س را بدوغ
خواست ز من عاریه ایرایه . . . ر

قلعه گورنگ بگیرم چو آک
دارم چون گر زبرین قایه . . . ر

رأی بر آنست که بیرون زنم
گردن این بدرگ خود رایه . . . ر

«سوزنی سمرقندی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir