کور و کر و دراز و سطبر است و سرنگون
سرگرد و بن قوی و سیه پوش و احمر است

ططناز و پر هراس و چو پستانست در لباس
کناس و دیر آس و میانش رگ آور است

نامش قضیب و خوره و کالم بدان و ایر
نیمور و بوالعمیر است کنده چو کند راست

اندر شود به . . . ونها این ایر دزد وار
. . . ایه چو دیده بانی استاده بر درست

چون . . . ایه طاق طاق کند . . . ایه چاک چاک
در بسترم تو گوئی میدان نو درست

من دوش خفته بودم در بستر از قضا
گفتم بلای در کشاده در اندرست

در اوفتاد بدین بوالعمیر من
گوئی که سختیش چو یکی پای استرست

گفتا غلام خواهم چون ماه کنده ای
ورنه بدرم آنچه لحافست و چادرست

چو طاقتم نماند برون آمدم بدر
دیدم یکی غلام که گوئی صنوبرست

مست از نبید منکر و گم کرده راه خویش
موی زنخ درشت تو گوئی که کنگر است

برتافتم ازو رخ و گفتا که ای حکیم
خواهی تو میهمانی کو مست چون خرست

گفتم چرا نخواهم برخیز و اندر آی
کامشب ترا کتاب زمانست و شاعرست

من چون یکی دو . . . ادم ووار خود بخواب بود
آنجا ببوفتاد که گوئی نه جانور است

من دست پیش بردم و بگشاده بند او
تا . . . دلش سخت فربه یا سخت لاغر است

دیدم برهنه . . . ونی سرخ و سفید و گرد
. . . ونی نبود . . . ون که یکی باغ بی درست

بسیار بوسه دادم و پس برنهادمش
گفتم به . . . ون فراخی خلقیت چاکر است

آ . . . دو . . . رد کردم و آگاهیش نبود
گوئی که مست خفته بنزدیک مادر است

بگرفتم و فشردم اندر میان پاش
گفتمش آرزوی . . . ون تو امشب مزور است

خوش خسب و دیر خیز و مترس از بلای ایر
کت باک نیست گر همه گر ز سکندر است

بشنو حکایتی ز من از وصف ایر من
کز ایرهای سخت همین عنبرتر است