هوش مصنوعی: این متن شعری عرفانی و عاشقانه است که به زیبایی‌های طبیعت، عشق الهی و انسانی، و مفاهیم عمیق روحانی می‌پردازد. شاعر از عناصری مانند گلستان، صبحگاه، باغبان، یار، و مهر مادر برای بیان احساسات خود استفاده کرده است. همچنین، مفاهیمی مانند حسرت، عشق، و جاودانگی در این شعر به چشم می‌خورد.
رده سنی: 16+ متن دارای مضامین عرفانی و عاشقانه‌ای است که ممکن است برای درک کامل آن، مخاطب نیاز به بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی داشته باشد. همچنین، برخی از مفاهیم مانند حسرت و عشق الهی ممکن است برای سنین پایین قابل درک نباشد.

شمارهٔ ۲۸۰

گر نسیم صبحگاهی گلستان می‌پرورد
بوی زلف یار را نازم که جان می‌پرورد

خوبی آن گل خدادادست نه کار بهار
این چمن را آبِ دست باغبان می‌پرورد

ناله‌ام را گر کند شاخ گل حسرت رواست
آنکه آب جلو‌ه‌اش سرو روان می‌پرورد

چشم رحمت دارم از ابری که کمتر قطره‌اش
تا قیامت سبزه‌زار آسمان می‌پرورد

گلستانی را که آبش اشک خون‌‌آلوده است
باغبان از هر نهالش ارغوان می‌پرورد

مهر مادرزاد دارد طفل روح ما به جسم
این هما در بیضة ما آشیان می‌پرورد

زان گل عیشی نمی‌جستم که دایم آسمان
نوبهارم را در آغوش خزان می‌پرورد

در هوای جلوه‌اش چون بیستون نالیده‌ام
گرچه ما را حسرت موی میان می‌پرورد

هست عاشق را بهار آفتی هر نوع هست
خضر را آسیب عمر جاودان می‌پرورد

هیچ عضو از فیض بیداد توام بی‌بهره نیست
حسرت تیغ تو مغز استخوان می‌پرورد

ریشه‌ها در خاک قم کردیم فیّاض ار چه لیک
شوق ما را در هوای اصفهان می‌پرورد
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۱
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۲۷۹
گوهر بعدی:شمارهٔ ۲۸۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.